Huzur'u Mana-yı muhalifinden okumak

Abstract

Saadeti bir "turfa meyveye" benzeten Tanpınar, mutluluğun geçici bir haz olduğuna vurgu yapmak gayesindedir. Hakikaten de mutluluk, arayışın gölgesinde kalan hatta onunla cezbeye gelen mütemadi anların bütünü gibidir. Bu anlar bazen maddi bir hazzı ifade ederken bir taraftan da manevi içsel bir serüveni de anlatır. Huzur Romanı huzuru, toplamda yirmi dört saati bir dizi belirsizliklerin/endişelerin gölgesinde anlatır. Her ne kadar anlatılanlar ironik bir biçimde huzur gibi görünse de durum bir iç huzursuzluğunun dışa vurumudur. Mutlak saadet yoktur; sadece endişeler ve belirsizliklerin zorunlu istikamet olarak yönlendirdiği huzurun tercih edilmesi vardır. Çalışmada romandaki kurgu; kişilerin birbirleriyle olan münasebeti; dönem, mekân perspektifi, endişeler, korkular ve belirsizlikler üzerinden "huzur" kavramı mana-yı muhalifinden irdelenecektir.

Tanpınar, who likens happiness to a "fresh fruit", aims to emphasize that happiness is a temporary pleasure. Indeed, happiness is like a whole series of moments that are overshadowed by the pursuit and even attracted by it. While these moments sometimes express a material pleasure, they also tell a spiritual inner adventure. The novel, Huzur tells about peace in the shadow of a series of uncertainties/anxieties for twenty-four hours in total. Although the stories seem to describe peace in an ironic way, what is actually told is an expression of inner restlessness. There is no absolute bliss; there is only the preference for peace guided by anxiety and uncertainty. In the study; the fiction of the novel, the relationship of persons with each other, the period, the perspective of space, worries, fears and uncertainties of the characters, and the concept of peace will be examined through unrest.