Eğitimde davranışçılıktan yapılandırmacılığa geçiş için bilgi, gerçeklik ve öğrenme olgularının yeniden anlamlandırılması

Abstract

Bu çalışmada, öncelikle yapılandırmacılığın tarihsel süreçte gelişimine, daha sonra pozitivizm ve pozitivizm ötesi paradigmalarda bilgi, gerçeklik ve öğrenme olgularının nasıl açıklandığına değinilmiştir. Yapılandırmacılık bir öğretim kuramı değil, daha çok bir felsefe; dünyayı görme ve algılama şekli ve bir stratejidir. Yapılandırmacılıkta bilgi, özneler arası; gerçeklik, sosyal etkileşim sürecinde bireyin kendi anlam yapılarıyla “diğerleri”nin anlamlarının çelişmemesi; öğrenmenin bireyin kendi deneyimlerden anlam çıkarma işi olarak görülmesi söz konusudur. Bu bağlamda, eğitimde yapılandırmacılığa geçişte var olan eğitim sistemlerinin felsefi ve kuramsal dayanaklarının; uygulamalarının; uygulayıcılar ile öğrenen olarak öğretmen ve öğrencilerin rol ve sorumluluklarının gözden geçirilmesi; bunun yanında yapılandırmacı öğrenme felsefesi temele alınarak değerlendirilmesi gerekmektedir.

The study discussed in this article deals, firstly, with the historical development of constructivism, then, with how the knowledge, reality, and learning events are explained in the positivist and post-positivist paradigms. Constructivism is not a learning theory; it is more of a philosophy: the way we interpret and perceive the world, and a strategy. In constructivism, knowledge is interpersonal; reality, in the process of social interaction, is ones own constructs not being in contradiction with others #8217;; learning should be understood as an act of taking out meaning from individuals #8217; his/her own experiences. From this point of view, philosophical and theoretical bases, applications, and roles and responsibilities of administrators, teachers, and students as learners of educational systems that are in the process of transition to constructivism should be revisited; moreover, it should be evaluated on the basis of constructivist learning philosophy.