Martin Crimp ve postdramatik tiyatro: Mutluluk cumhuriyetinde

Abstract

Gelişen yeni teknolojiler sayesinde sanatsal ifadelerin yeni şekilleri oluşmuş, eski kaidelerin/formların bozulması ile çeşitlilik artmıştır. Günümüz İngiliz tiyatro yazarı Martin Crimp eserlerinde dil ve tiyatro tekniklerini yaratıcı ve deneysel yöntemlerle kullanarak, tiyatronun kültür, politika ve felsefe gibi diğer uygulama alanlarına açılımını sağlar. Geleneksel/naturalist/realist yazma kurallarını altüst ederek, karakter, olay örgüsü, zaman ve mekân olgularını yeniden keşfeder. Metinler aracılığı ile izleyicinin/okuyucunun zihnini kontrol altında tutarak, hayatın yeni olasılıklarını keşfetmemizi sağlar. Eserleri deneysel, modern ve postmodern geleneklerin birleştiği karmaşık bir yapıya sahiptir. Kendisini kara mizah yazarı olarak kabul eden Crimp için eserlerinde hiciv itici bir güç olmuştur. Oyunlarında özellikle orta sınıfın yaşam davranışlarını, tutumunu, konuşma ve zihin alışkanlıklarını, burjuva ayrıcalıklı sınıfının savunduklarını eleştirir ve bunların ne kadar sığ ve ahlaki yönden ikiyüzlü olduğunu vurgular. 2012 yılında yazdığı, son oyunu Mutluluk Cumhuriyetinde (In the Republic of Happiness), günümüz insanının mutlu olma arzusunu ve bu arayışın absürdlüğünü veya imkansızlığını mekân, zaman, dil ve beden estetiği konularını yenilikçi biçimlerde ele alarak anlatır.

New forms of artistic representations have been mastered with the development of new technologies. Various innovative methods of staging have flourished with the deconstruction of traditional forms. Contemporary British playwright Martin Crimp employs creative and experimental ways of using stage language and theatre techniques in order to explore theatre’s connection with such application fields as culture, politics and philosophy. Crimp deconstructs traditional/naturalist/realist playwriting rules by investigating new forms of representing character, plot, time and place on stage. With his playtexts he controls the audiences’ minds and provides them with the opportunity to explore new possibilities in their lives. His plays have a challenging and a complicated structure due to his way of combining the experimental, modern and postmodern traditions. Crimp defines himself as a satirist, and believes that satire is a driving force in him as a writer. He depicts many of the middle-class preoccupations, and habits of speech and mind, criticizes their attitudes to life and emphasizes the shallowness and moral hypocrisy of defences of bourgeois privilege. His recent play In the Republic of Happiness is evidently about the human desire for happiness, and the impossibility or absurdity of this quest. This paper discovers Crimp’s use of space, time, language and body aesthetics in innovative ways in his 2012 play, In the Republic of Happiness.